Odnośnie wpisu numer: 32036

No cóż, po wczorajszych zdarzeniach w całej Polsce widać już wyraźnie, że medialnie wróciliśmy do wczesnych lat osiemdziesiątych za komuny - z taką różnicą, że teraz "po internetach" i niszowych mediach można pisać co się chce i nikt za to nie ściga (no może poza Radkiem Sikorskim i Bernadetą Hordejuk), jak kiedyś milicja i SB za "bibułę". Zawsze to jakiś plus. Głównych więc mediów nie ma co już analizować. Wiadomo, że to propaganda.

Ktoś tam w sieci analizuje zagrywki różnych portali internetowych, jak np. onetu, interii czy wp. Drukowane dzienniki i tygodniki opinii też czasem ktoś przebada pod względem manipulacji. Ale jak dotąd nikt nie wziął się za pisma dla kobiet, a przecież to 50% elektoratu, zwykle niezainteresowanego polityką, a często tylko tym, co serwują pudelki o życiu celebrytów, sałatkach i szmatkach. Jak ktoś spojrzy na wyniki sprzedaży takich pism, to zobaczy, że to... potęga.

Możliwości kreowana "autorytetów" są więc przeogromne. Temat jest bardzo szeroki, ciekawy i przerażający. Zwłaszcza przed wyborami prezydenckimi oraz parlamentarnymi 2015.

Ostatnio premier Kopacz pojawiła się w magazynie "Viva" (nawet na 1).
Internety ryknęły śmiechem. Skala przebarwień i manipulacji sięgnęła nowej fizyki - tzw. nierzeczywistości. A już poprawianie sylwetki i twarzy Pani premier (programem Photoshop) może budzić tylko politowanie.
Właśnie! Czy wszyscy patrzą na to krytycznie? I to jest przerażające.

To był Czarny Czwartek – 18 grudnia Roku Pańskiego 2014.

Każdy temat w rządowym nurcie medialnym jest dobry dla odwrócenia uwagi społeczeństwa. Nawet drobna kanapka poseł Krystyny Pawłowicz (absolutnie nic dziwnego podczas nocnych posiedzeń sejmu), wobec której morały łotrów rodem z baru na dworcu prawią już nawet chamidła od Kutasa z Biłgoraja, którzy jeszcze nie tak dawno sami zapoczątkowali w sejmie świński remix cyrku z burdelem. Ale tego było jeszcze mało.

Szczeniaki z Podlasia, które ze szczególnym okrucieństwem mordują rodziców stają się celebrytami, bo pani socjolog zadekretowała, że im trzeba współczuć. Aż wreszcie drugi pan socjolog odpala rakietę typu
"ziemia-mózg-powietrze", że takie koszmarne mordy popełniają dzieci "najczęściej z tzw. dobrych domów", gdzie dominuje tradycyjny model
wychowania. A w podtekście leci ta sama "melodia", przy której zbiera mnie na mdłości i torsje, że "gdyby dzieci były wychowywane" przez dwóch tatusiów lub dwie mamusie, to na pewno miałyby więcej miłości i "do tej strasznej tragedii nigdy by nie doszło".

Dlatego właśnie tłumaczę moim dziennikarzom żeby nie pocieszali się odwracając głowę, że ludzie giną od kul i armat gdzieś tam hen na dalekim Donbasie. U nas też jest wojna. Straszniejsza, bo niewidoczna. Okrutniejsza, bo powolny mord odbywa się z uśmiechem na twarzy. Wyniszczająca, bo trwa w atmosferze pozornej wolności, deklarowanej fajności oraz "miłości". U nas nikt nie trzyma w ręku karabinu ani noża. Dawno już wylądowały tutaj "Zielone Ludziki" (tak mniej więcej od roku... 1944), jednak dziś już nie dostrzegamy ich, bo stosują lepsze perfumy, mają czyste kołnierze, podają się za liberałów oraz perfekcyjnie mówią i piszą po polsku. I wmawiają nam 24 godziny na dobę, że teraz to dopiero jesteśmy wolni, podczas gdy tak naprawdę zniewoleni chodzimy jak nigdy dotąd.

A tymczasem SLD podczas głosowania przyłączyło się dziś do skoku ferajny PO i PSL na kasę Lasów Państwowych. Na szczęście udało się uratować tę sprawę ledwo 5 głosami dzięki znowu przeszkadzającym Kaczystom i Ziobrystom. Mieli podpalać Polskę, a ratują lasy. Dziwne.

Rządowe stacje telewizyjne, które potrafiły przeprowadzać relacje na żywo nawet z procesu Małej Madzi z Sosnowca, wysyłać helikopter za premierem wjeżdżającym BMW na niedokończoną autostradę A2, czy nawet zachwycać się kiełbasą w WARS-ie podczas przejazdu Pendolino
– zupełnie „zapomniały” o nadzwyczajnym przesłuchaniu przed sądem PREZYDENTA Komorowskiego w bardzo ważnej sprawie wprost tyczącej bezpieczeństwa narodowego, której początkiem było rozwiązanie przez Macierewicza i odesłanie za Wołgę wojskowych konfidentów sowieckich.

Niewiarygodne? Szokujące? Ależ nie!
W brunatnej III RP wszystko jest możliwe. Dosłownie. WSZYSTKO.