Uchwalenie programu prywatyzacji miejskich przedszkoli w Iławie oraz uchwalenie likwidacji Przedszkola nr 3 z końcem sierpnia 2006 roku miało nastąpić na sesji już w czwartek 27 stycznia. Jednak w ubiegłym tygodniu miejscy radni – od których ostatecznie zależy los iławskich przedszkoli – postanowili jeszcze sprawę przemyśleć, a przede wszystkim dać czas całemu środowisku na przedyskutowanie tematu.

PROGRAM

Program prywatyzacji miejskich przedszkoli w Iławie zakłada przekształcanie czterech placówek kolejno w latach 2006, 2008, 2009 i 2010. Miejskie miałoby pozostać tylko integracyjne Przedszkole nr 2 (prowadzenie takiej placówki to obowiązek miasta). Pierwszym z przekształcanych przedszkoli miałaby być „trójka”, gdzie dziś chodzi 145 dzieci.

Dziś utrzymanie placówek obciąża w całości budżet miasta (w zeszłym roku wydano na ten cel blisko 4 mln zł) i rodziców, którzy z jedno dziecko płacą wraz z wyżywieniem od 90 do 100 zł miesięcznie (z opłat rodziców w 2004 r. zebrało się ponad 920 tys. zł). Z wyliczenia wynika więc, że dziś w Iławie rodzice ponoszą 20% kosztów utrzymania swojej pociechy w przedszkolu.

Po prywatyzacji dopłaty miasta do placówek się nie skończą. Zgonie z prawem dotacja dla niepublicznych przedszkoli na ucznia wynosi nie mniej niż 75% wydatków bieżących (bez wyżywienia) ponoszonych w przedszkolach miejskich. Według programu prywatyzacji w Iławie w pierwszym roku niepubliczne przedszkole dostawałoby 100-procentową dotację (czyli taką jak placówka miejska), po roku 90-proc. i po dwóch latach ostatecznie 80-proc. już na stałe.

Pierwszeństwo w przejęciu prowadzenia niepublicznej placówki będzie mieć dotychczasowy dyrektor przedszkola lub jego pracownik.

Każdy budynek przedszkolny przed prywatyzacją ma zostać przez miasto gruntownie wyremontowany. Nieruchomości nie będą sprzedawane, ale wydzierżawione nowemu właścicielowi przedszkola.

Dotychczasowi pracownicy przekształcanego przedszkola otrzymają propozycję pracy w niepublicznej placówce. W przypadku odmowy mają przejść do innych placówek samorządowych lub dostać odprawę.

PIERWSZE ROZMOWY

O prywatyzacji Przedszkola nr 3 rozmawiano już na posiedzeniu komisji oświaty 9 grudnia zeszłego roku.

Wówczas Alicja Brzezińska, dyrektor placówki przy ul. Kościuszki, pytała: – Jakie miasto ma oszczędności z tytułu prywatyzacji przedszkoli? Prywatyzacja nie służy dobru dzieci ani dobru rodziców i nijak ma się do pracowników.

– Na dzieciach nikt nie zamierza oszczędzać – odpowiedział burmistrz Jarosław Maśkiewicz. – Z doświadczeń miast porównywalnych, które sprywatyzowały przedszkola, np. Kwidzyna, wynika, że funkcjonują one lepiej. Planujemy prywatyzować co roku jedno przedszkole i mieszkańcy będą mieli do wyboru przedszkole społeczne albo państwowe.

Dyrektor: – Komu zależy na prywatyzacji przedszkoli? Czy ktoś może nam zarzucić, że przedszkola miejskie źle pracują? Na liście warunkowej mam ponad 20 dzieci, a w przedszkolu mam dziewięć grup wiekowych.

70 DZIECI BEZ MIEJSCA

Radni Zbigniew Rychlik i Włodzimierz Harmaciński z kolei zwracali na komisjach uwagę, że w roku szkolnym 2005/6 aż 70 dzieci z Iławy nie dostało się do miejskich przedszkoli. Jest to tym bardziej bulwersujące, że rok temu radni zadecydowali likwidacji jednego przedszkola, w efekcie czego przestało działać to przy ul. Obr. Westerplatte. Dziś obiekt przy tej ulicy stoi pusty.

– Może należy wrócić do utworzenia przedszkola niepublicznego w miejscu zlikwidowanego przedszkola? – sugeruje radny Rychlik.

ATMOSFERA W ŚRODKU

Dyrektor Brzezińskiej nie zastaliśmy w przedszkolu (w poniedziałek i wtorek była na urlopie). Obstąpiły nas za to inne pracownice placówki, zarówno kadra pedagogiczna jak i techniczna. Jak się okazuje, wychowawczynie i woźne o przekształceniach w ich zakładzie pracy wiedzą niewiele, i to tylko z nieoficjalnych przecieków.

– Do tej pory nikt z władz miasta z nami ani z rodzicami dzieci o zmianach nie rozmawiał – mówią nauczycielki. – W niepublicznym przedszkolu stracimy uprawnienia z Karty Nauczyciela. Zamiast 22 godzin pracy z dziećmi w tygodniu będzie 40. Proszę spróbować przez taki czas upilnować ponad dwadzieścioro maluchów! A tymczasem my w domu też pracujemy, przygotowujemy się do zajęć, podnosimy kwalifikacje. Spadną też na pewno pensje. I z jakim my potem nastawieniem mamy przychodzić do takiej pracy? Czy dzieci na tym zyskają?

Starsze pracownice obawiają się z kolei tego, że po przejściu do „prywaciarza” wydłuży im się okres pracy potrzebny do zdobycia emerytury.

– Owszem, właściciel przedszkola może nas zwolnić i zatrudnić tańszych stażystów z „bezrobocia”, ale czy oni są przygotowani do opieki nad dziećmi tak samo jak my, z tytułem nauczyciela dyplomowanego? – pytają kobiety.

Rozmowa z JAROSŁAWEM MAŚKIEWICZEM,
burmistrzem Iławy

Radosław Safianowski: – Jaki w ogóle jest cel prywatyzacji przedszkoli, skoro zdaniem ogółu działają one bardzo dobrze?

Jarosław Maśkiewicz: – Chcemy dać mieszkańcom możliwość wyboru oddania dzieci do przedszkola publicznego bądź niepublicznego. Z czasem się okaże, jaki będzie poziom świadczeń w placówkach i ocena rodziców.

– Ale kolejne placówki też mają być prywatyzowane...

– Robimy to powoli, zabezpieczając w pełni stronę socjalną, a więc pracę nauczycielom oraz pracownikom administracji i obsługi przedszkoli. Zakładamy, że ci najbardziej aktywni wykażą wolę działania na własny rachunek. Niektóre miasta mają prawie wszystkie przedszkola już przekształcone.

– Wyliczyłem, że miasto po likwidacji czterech publicznych przedszkoli będzie oszczędzać rocznie kilkaset tysięcy złotych. Czy to nie jest drugi cel prywatyzacji?

– Nie można tak tego wyliczać, bo na początku zaangażujemy duże środki w remonty budynków i nie wszędzie da się uniknąć nauczycielskich, półrocznych odpraw. Na oświacie nie można oszczędzać, bo odbije się to negatywnie na poziomie.

– Czyli nie jest celem zejście z kosztów?

– Nie, celem jest danie możliwości wyboru. Jest też kwestia podniesienia poziomu, by na przykład jak najprędzej wprowadzać naukę języka obcego. Doświadczenia państw skandynawskich potwierdzają tego celowość. Chodzi też o wydłużenie czasu pracy przedszkoli, bo niektórzy zaczynają pracę już o szóstej rano, a inni kończą o osiemnastej.

– Za pana namową rok temu rada zgodziła się na likwidację jednego przedszkola. Dziś zaś w przedszkolach brakuje miejsca dla 70 dzieci. Nie żałuje pan tamtego kroku?

– Nie. Rok temu cyfry wykazywały niedobór 100 dzieci. W tym roku jednak złożono o przyjęcie do przedszkoli 170 wniosków więcej niż przed rokiem, w tym ponad 30 dzieci było z gminy wiejskiej. A więc 100 dzieci zgodnie z planem zostało zagospodarowanych.