Tomasz Reich

Szkielety drzew, chłód i stalowe niebo. Znowu jesień zadomowiła się i nawet nie wiadomo, kiedy przeleciał praktycznie cały rok. Ludzie mówią, że jesień w tym roku jest inna. Mniej ładna, szara, a do tej złotej to w ogóle jej daleko. Żyję ileś tam lat, ale złotej jesieni w Polsce nie widziałem nigdy. Może to więc tylko pobożne życzenie, a może przysłowie. Nie wiem. Jesień tak czy inaczej skłania nas wszystkich do oczywistych skojarzeń. Ludzie zawsze upatrywali w tej porze roku analogii do przemijania, do samotności. Patrząc z tej perspektywy, nie sposób nie przyznać im racji, bo przecież śmierć odbywa się w samotności. Jest pojedyncza i jednostkowa.

Robert Kowalski kochał życie. Niektórzy zazdrościli mu tego. Nie mogli zrozumieć, dlaczego nigdy nie narzeka i czemu jest zawsze zadowolony. Radość w Polakach budzi podejrzliwość. Lepiej jak człowiek jest smutny niż zadowolony. Ale Kowalskiemu te argumenty były obce i niemożliwe do zaakceptowania, on cieszył się tym, co ma. A poza radością, która z niego emanowała, miał żonę, dobrą pracę i dwóch synów. Piotrek i Radek poszli we wrześniu do przedszkola. Dla całej rodziny to była zupełna nowość, bo przez kilka lat bliźniakami zajmowała się ich matka Basia, żona Roberta. W domu bez chłopców zrobiło się pusto i kobieta postanowiła poszukać sobie stałej pracy. Problem w tym, że w Iławie o dobrą pracę trudno, a o jakąkolwiek również. Basia wysyłała cv, chodziła do kiosku kupować gazety, pytała znajomych, ale odzewu żadnego nie było. To ją trochę zniechęciło.

– Jestem do niczego – powiedziała do męża w październikowe popołudnie. – Nie mogę nic zrobić. Rozumiesz, nikt mnie nie chce.

– Co ty znowu wymyśliłaś? – zapytał Robert.

– Nie chcą mnie nigdzie, chcę pracować. Nie nadaję się do siedzenia w domu. Przyszedł czas, żebym mogła w końcu popracować na własne konto.

– Kochanie, wcale nie musisz, bo z mojej pensji wystarcza nam na życie. Możesz, jeśli tylko chcesz. Ale pamiętaj, nikt cię z domu nie wypędza do pracy. Poza tym to normalne, że szukasz pracy. W dzisiejszych czasach nikomu to łatwo nie przychodzi, ale jak będziesz wierzyła w to, co robisz, to ci się uda. Zobaczysz!

– Nie mam już siły na to, żeby prosić, pytać, to bez sensu. Tu liczą się układy i znajomości. Chowając chłopców w domu, rzadko wychodziłam poza osiedle, więc kogo mam niby znać?

– Basiu, po pierwsze, przemyśl sobie, co chcesz robić, a dopiero potem zacznij działać.

Kobieta była wyraźnie sfrustrowana swoją sytuacją. Nie chciała już wieść dotychczasowego życia. Ileż można sprzątać dom, gotować i prać. Życie to w pewnym sensie rutyna, ale każdy człowiek potrzebuje odmiany. Ona to dobrze rozumiała. Z każdym dniem czuła się jednak coraz bardziej bezradna, zgaszona w sobie. Robert nie wyczuwał, że żonie może czegoś w ogóle w życiu brakować. Zbudował przecież dom, o którym marzyła, dbał o nią, co roku zabierał całą rodzinę za granicę. Dla Kowalskiej to było za mało, ona chciała wyjść z domu do ludzi. Zająć się czymkolwiek, co dawałoby jej odskocznię od domu.

Była połowa października. Pewnego dnia około południa zadzwonił do niej ktoś z całkiem obcego numeru komórkowego. Zdziwiła się bardzo, ale miała nadzieję, że to w związku z jej aplikacją o pracę.

– Pani Kowalska?

– Dzień dobry, a kto do mnie dzwoni? – zapytała.

– Pani Kowalska, tak? Rozmawiam z panią? – zapytał tajemniczy głos mężczyzny.

– No tak, to ja.

– Pani to jakaś pomylona jest. Stara i głupia. Nie masz babo żadnych szans na robotę. Jesteś za stara, żeby nadać się do pracy. Rodzisz dzieci, tyrasz w domu, to nie ruszaj się stamtąd.

– Kto mówi?

– Nieważne, daj sobie spokój z pracą. Nie dostaniesz żadnej.

Po tych słowach telefon zamilkł. Kowalska była w szoku. Nie mogła uwierzyć, że ktoś po prostu tak zadzwonił do niej na komórkę i powiedział jej tyle przykrości. Nie mogła pojąć, dlaczego ktoś zadał sobie aż tak wiele trudu, żeby jej najzwyczajniej naubliżać. W głowie miała tylko słowa, że jest za stara i nie powinna się ośmieszać. Z oczu popłynęły jej łzy i coś w niej całkowicie pękło. Jestem do niczego? Jestem do niczego? Niemożliwe przecież, jak tak można. No jak?

W domu panowała tylko cisza. Nikt nie zaprzeczył tym słowom, ale nikt też ich nie potwierdził. Dookoła Basi panowała pustka. O tak, znała ją dobrze. Odkąd bliźniaki poszły do przedszkola, ona była sama. Kowalski zaś całymi dniami przesiadywał w pracy i nie miał czasu na to, żeby zajmować się rodziną. Nic dziwnego, że Basia musiała zajmować się domem, ale również chłopcami. Zawsze ich odbierała z przedszkola. Tego dnia jednak po dzieci nikt nie przyszedł. Ktoś z przedszkola próbował dodzwonić się do ich domu. Bez skutku. Nikt nie odbierał telefonu. Dlatego w końcu wychowawca zdecydował się zadzwonić do pracy Roberta.

– Panie Kowalski, czy ktoś z państwa wybierze się po dzieci? – zapytała przedszkolanka.

– Synów? Żona przecież powinna ich odebrać, to jej obowiązek.

– Gdyby to zrobiła, to pewnie nie byłoby tego telefonu. Kontaktowaliśmy się z nią, ale bez skutku. Nie wie pan, gdzie jest żona? Może gdzieś wyjechała?

– Nie wiem, proszę mieć trochę cierpliwości. Już jadę po chłopców, przepraszam.

Robert dojechał do przedszkola w kwadrans. Po kilkunastu kolejnych minutach był już pod domem, a tam pełno ludzi, policyjny samochód i karetka pogotowia. Było już po wszystkim. Lekarz stwierdził zgon, który nastąpił kilka minut wcześniej. Ktoś z sąsiadów zauważył wiszącą żonę Kowalskiego z tyłu za domem. Zadzwonił po pomoc, ale za późno.

Kilkanaście dni po śmierci Basi cała rodzina spotkała się nad jej grobem pierwszego listopada. Płakali wszyscy, a najbardziej Robert, który nie mógł pogodzić się z decyzją swojej żony. Mogła mu przecież wszystko powiedzieć, a nie odbierać sobie życie. A tak zabrała mu prawie wszystko. Poza wiarą w to, że się jeszcze spotkają po drugiej stronie życia.